Ανακαλύπτοντας ξανά την κληρονομιά: Η ιστορία ενός ανακαινισμένου παραδοσιακού εξοχικού σπιτιού.
Μπείτε στην ιστορία και την παράδοση της Santa Veneranda, της σχολαστικά ανακαινισμένης παραδοσιακής εξοχικής κατοικίας μας. Κάθε δωμάτιο αφηγείται μια μοναδική ιστορία, διατηρώντας την κληρονομιά των προηγούμενων γενεών. Από τη κοινόχρηστη κουζίνα μέχρι τα υπνοδωμάτια, κάθε γωνιά σας προσκαλεί να μείνετε και να αποκαλύψετε τις ιστορίες που έχουν «γραφτεί» στους τοίχους της. Ελάτε μαζί μας σε αυτό το ταξίδι στο χρόνο καθώς ξετυλίγουμε την πλούσια κληρονομιά του σπιτιού μας, προσκαλώντας σας να επανασυνδεθείτε με την ουσία της κρητικής παράδοσης
Το Δίπατο
Πιθανότατα ήταν το αρχικό κτίσμα της αγροικίας, με κατοικία στον όροφο και αποθήκη στο ισόγειο. Η πέτρινη αρχική σκάλα έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Όταν οι ανάγκες για νέους χώρους στην οικογένεια αυξήθηκαν, το σπίτι μεγάλωσε προσθέτοντας νέα τμήματα και η χρήση των χώρων άλλαξε.
Μαρτυρίες κατοίκων λένε πως στον όροφο του δίπατου φιλοξενήθηκε ο δάσκαλος και στο σημερινό μηχανοστάσιο του ξενοδοχείου λειτουργούσε υποτυπώδες σχολείο για τα μικρά ελληνόπουλα του χωριού.
Ήταν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας που η ελληνική γραμματεία μεταλαμπαδευόταν στα ελληνόπαιδα της υπαίθρου, συχνά από φτωχούς ιερείς που γνώριζαν απλά γραφή και ανάγνωση, αλλά είχαν βαθιά αγάπη για τη θρησκεία και την ιστορία του τόπου τους.
Το Τρικάμαρο
Το “μουτουπάκι” ήταν η κουζίνα του αγροτόσπιτου. Διαδοχικές πέτρινες καμάρες οριοθετούν τον χώρο και συγκρατούν την οροφή. Ένα μεγάλο τζάκι δεσπόζει στη γωνία.
Εδώ μαζευόταν καθημερινά η οικογένεια μετά τη σκληρή δουλειά για ζεστασιά, φως και φαγητό. Το υπόλοιπο σπίτι δεν θερμαίνονταν, δεν υπήρχε άλλη εστία και καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας πόρτες και παράθυρα έμεναν ανοιχτά για αερισμό. Το ζεστό κλίμα της Κρήτης το επέτρεπε.
Στην κουζίνα τα έπιπλα ήταν λίγα, ένα χαμηλό στρογγυλό τραπέζι, λίγα σκαμνιά γύρω, μια λεκάνη πήλινη στη μέση του τραπεζιού για όλη την οικογένεια, λίγα ξύλινα ή μεταλλικά κουτάλια-πιρούνα και το τραπέζι ήταν στρωμένο. Δίπλα μια αποθήκη για τα πιο πολύτιμα προϊόντα του σπιτιού.
Το Φουρνόσπιτο
Ο σημαντικότερος χώρος της αγροικίας. Εδώ τελούνταν βασικές εργασίες της οικογένειας. Πρόκειται για ένα μεγάλο δωμάτιο 100 τ.μ. που διαχωρίζεται με τεράστιες οξυκόρυφες καμάρες σε διαφορετικούς χώρους εργασίας. Το πρώτο που αντικρίζουμε είναι ο τεράστιος ξυλόφουρνος. Παρείχε το ψωμί της οικογένειας, το γνωστό κρητικό ντάκο. Το ζύμωμα γινόταν 4-5 φορές το χρόνο σε μεγάλες ποσότητες.
Δίπλα το πατητήρι. Εδώ με το πάτημα των σταφυλιών με τα πόδια, όπως από την αρχαιότητα μαρτυρούν τα μινωικά πατητήρια, παραγόταν ο μούστος για το κρασί. Και παραδίπλα μια άλλη κάμαρα διαχωρίζει τον χώρο για τα πιθάρια όπου τα στέμφυλα ξεκουράζονταν για ένα μήνα μέχρι την απόσταξη μέσα σε ειδικό χαλκό αποστακτήρα στο μεγάλο τζάκι για την απαραίτητη τσικουδιά (φίλεμα απαραίτητο στον περαστικού ή επισκέπτη).
Το τζάκι είναι μεγάλο, χρήσιμο σε πολλές άλλες δραστηριότητες. Την παρασκευή του τυριού (είχαν αιγοπρόβατα στο γειτονικό βουνό), ακόμη και το βράσιμο του νερού για τη μπουγάδα και για το βάψιμο των υφαντών μέσα σε ειδικά πιθάρια. Το φουρνόσπιτο ήταν λοιπόν είναι το κέντρο του συνόλου σχεδόν των δραστηριοτήτων της οικογένειας.
Με μια μικρή καμαρωτή πόρτα επικοινωνεί με το διπλανό δωμάτιο που χωρίς παράθυρα και τοίχους 50 εκ. πάχος ήταν ο χώρος για το κρασί, το κελάρι. Μέσα σε μεγάλα δρύινα βαρέλια γινόταν η ζύμωση του κρασιού ενώ γύρω αρωματικά φυτά κρατούσαν μακριά από το κρασί ανεπιθύμητες οσμές ή ζωύφια.
Το Πορτέγο
Η καρδιά του αγροτόσπιτου και ο χώρος διαμονής της οικογένειας. Είναι ένα μακρύ δωμάτιο με πατάρι, είσοδο από τη κεντρική αυλή και πρόσβαση με εσωτερική πόρτα στις αποθήκες του σπιτιού.
Στο ισόγειο, το πορτέγο δεν διέθετε τζάκι. Είχε μόνο λίγα έπιπλα, όπως ένα μακρύ καναπέ ξύλινο στρωμένο με κεντήματα, ένα τραπέζι πάντα ακουμπισμένο στο τοίχο και δύο-τρεις ξύλινες καρέκλες.
Στο παράθυρο βρισκόταν ο αργαλειός, ο οποίος προμήθευε όλη την οικογένεια με υφαντά για ρούχα και στρωσίδια.
Στο πατάρι, η πρόσβαση γίνονταν με ξύλινη σκάλα. Εδώ βρισκόταν ο χώρος ύπνου για όλη την οικογένεια. Το κρεβάτι των νιόπαντρων ήταν στρωμένο με περίτεχνα υφαντά και κεντήματα. Μπροστά στο εικονοστάσι με τις εικόνες-κειμήλια της οικογένειας και τη στεφανοθήκη με τα στέφανα του γάμου, έκαιγε ένα ασβεστωμένο καντήλι. Ένα μπαούλο είχε τα πιο πολύτιμα ρούχα του σπιτιού. Από το πατάρι, μια χαμηλή καμαρωτή πόρτα, η λοτζέτα, οδηγούσε στο δώμα.
Οι αποθήκες
Κάτω από το πορτέγο βρισκόταν μια ακόμη μικρή αποθήκη με μικρά ασπρισμένα με ασβέστη πιθάρια για απολύμανση και κιούπια με πολλά καλούδια της μαμάς. Γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά, αμπελόφυλλα για ντολμάδες, βρώσιμες ελιές, μέλι και πετιμέζι, και το ψωμί της οικογένειας.
Η φιλοξενία
Οι πόρτες και τα παράθυρα του πορτέγου ήταν ανοιχτά για τον ήλιο, το φως και τον αέρα, όπως ανοιχτές ήταν και οι καρδιές των Κρητικών. Οι Κρητικοί θεωρούσαν -και θεωρούν- ιερή υποχρέωση το κέρασμα, το τραπέζωμα και το καταβόδιο με δώρα για όποιον περνά από τον τόπο τους.
Μια βουτιά στην ιστορία
ΚΝΩΣΣΟΣ, ΜΑΛΛΙΑ, ΦΑΙΣΤΟΣ, ΓΟΡΤΥΝΑ, ΜΑΤΑΛΑ
Μία ατελείωτη λίστα από αρχαίες πόλεις, σημαντικές τοποθεσίες και μνημεία σε κάθε βήμα της κρητικής γης
ΜΟΥΣΕΙΑ με τα σημαντικά ευρήματα των ανασκαφών.
Η ιστορία της Κρήτης αρχίζει από τα προϊστορικά χρόνια και συνεχίζει στο παρόν αδιάλειπτα. Ανθίζει εδώ ο Μινωικός (Νεολιθικός) Κρητικός Πολιτισμός, ο πρώτος σημαντικός πολιτισμός στην Ευρώπη κι έκτοτε ακολουθεί την ιστορία της ηπειρωτικής Ελλάδας ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτής.
Συμμετέχει στον Τρωικό πόλεμο, είναι μέρος της Αρχαίας Ελλάδας αλλά και κομμάτι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Για χιλιάδες χρόνια η ελληνική συνείδηση, γλώσσα και θρησκεία άντεξαν μέχρι τις ημέρες μας παρά τις μακραίωνες κατακτήσεις από Ρωμαίους, πειρατές, Άραβες, Βενετούς, Τούρκους…
Κάθε ένας από αυτούς τους λαούς άφησαν το αποτύπωμα τους στη κρητική γή θετικό ή αρνητικό ανάλογα με το επίπεδο του πολιτισμού που πρέσβευαν.
Όπου και αν βρεθείτε, ακόμη και στη πιο απόμερη γωνιά της Κρήτης οι λάτρεις της ιστορίας θα συναντήσουν τα λείψανα αρχαίων μνημείων.
